5 dobrych manier, o których nie pamiętamy

W mojej rodzinie krążą legendy o tym, jak pilnowałam manier swoich i innych w dzieciństwie. Zasady rozkładania sztućców (włącznie z tymi do ryb i tych najbardziej dziwacznych) i nakryć na stole miałam opanowane w wieku lat 4. Krąży też anegdota o tym, że odwiedziłam kiedyś przyjaciółkę moich rodziców (mając kilka lat) i zafundowałam jej parę uwag na temat podawania kawałka ciasta. Dostałam pojedynczy kawałek ciasta i zareagowałam w stylu trenera savoir vivre na formę jego podania:

– Ciociu, poproszę talerzyk

– I widelczyk

– Powinna być jeszcze serwetka

Jeśli jest jakiś odpowiednik gramatycznego nazisty w kwestii manier, to właśnie ja miałam tę etykietkę. Z czasem mi przeszło. To znaczy ustabilizowało się na poziomie, który nie doprowadza do palpitacji mojego otoczenia. Co nie zmienia faktu, że nadal doceniam znajomość dobrych manier i szybko zauważam ich brak. Ostatnimi czasy zauważam, że są pewne zasady, które są nagminnie łamane i wydaje mi się, że nawet już powoli nie są zauważane czy krytykowane. A szkoda, bo przestrzeganie tych kilku prostych zasad mogłoby uczynić codzienne życie łatwiejszym, a na pewno przyjemniejszym!

Jazda ruchomymi schodami

Kiedyś myślałam, że to jakaś typowo polska cecha z tą „wolną amerykanką” na schodach ruchomych, ale po kilku wyjazdach okazało się, że w mało którym kraju można spotkać całą grupę niezwiązanych ze sobą ludzi, którzy po wejściu na schody ruchome zajmą odpowiednią stronę. Tak, nie całe schody są po, żeby sobie na nich stać. Stajemy blisko prawej krawędzi schodów, a lewą zostawiamy wolną. Po co? Żeby ci, którzy się spieszą i chcą iść, a nie wjeżdżać, mogli nas swobodnie ominąć – dzięki temu na schodach panuje ruch bezkolizyjny. Dlatego też staramy się jeździć „gęsiego”, bo stając z drugą osobą na jednym schodku, również blokujemy schody.

Mijanie w drzwiach

Jeśli któregoś razu miniecie w drzwiach restauracji/budynku/tramwaju rudą istotę i będziecie próbowali sforsować wejście, zanim ona wyjdzie, to istnieje ok. 101% szans, że ta osoba wyda z siebie okrzyk: NAJPIERW SIĘ WYCHODZI. Będzie też bardziej niż prawdopodobnym, że tą osobą będę ja. Nie tylko savoir vivre, ale i logika podpowiadają, że lokal/budynek najpierw się opuszcza, a osoby grzecznie czekające na swoją kolej – dopiero później wchodzą do środka. Jest to zwłaszcza irytujące w sytuacjach związanych z komunikacją miejską. Wszyscy znamy ten sam obrazek. Jest przystanek tramwajowy, czeka na nim dużo osób. Podjeżdża tramwaj, w którym jest kolejna grupa osób. Tramwaj hamuje, drzwi się otwierają i zaczynają się igrzyska. Grupa 75 plus kontra młodzież, mężczyźni vs kobiety, panie z zadkiem Kim Kardashian vs panowie o muskulaturze Pudziana. Oczywiście po 3 sekundach wszyscy na sobie wiszą – ci, co chcą wejść, próbują przepchnąć się do środka, ci w środku, z żądzą mordu w oczach, krzyczą WOLNOŚCI, wypuśćcie nas. Wiem, wszyscy się spieszą i chcą jak najszybciej wykonać zaplanowaną czynność, bo czas to pieniądz, a właśnie stracili 7,5 sekundy. Otóż, wyjawię Wam tajemnicę: motorniczy widzi tę chmarę ludzi i nie odjedzie. Zdarza się odjechać pojedynczej osobie, bo zmienią się światła, a on musi trzymać się rozkładu. Ale naprawdę – nie ucieknie Wam tramwaj z zatłoczonego przystanku.

I kolejny sekret – gdyby się jednak udało nam nauczyć tej sztuki, że najpierw wszyscy wychodzący tramwaj opuszczają, a dopiero potem wsiadają kolejni – byłoby szybciej. I łatwiej. I bezboleśnie.

Aha, kochani kierowcy – ta sama zasada obowiązuje w ruchu ulicznym, najpierw opuszczamy garaż, potem inni mogą do niego wjechać ;)

Używanie telefonów komórkowych w publicznych miejscach

Mamy cudowny XXI wiek. Możemy skorzystać z telefonu, żeby zadzwonić, wysłać zdjęcie, zrobić telekonferencję, wysłać maila. Mamy kontakt ze światem przez 24 godziny na dobę. W każdej chwili możemy skorzystać z tej zdobyczy technologii. I naprawdę przy tej liczbie możliwości i dowolności w czasie kontaktu, decydujecie się na wykonanie rozmowy w tramwaju na temat tego, że:

a) macie grzybicę i nie wiecie, co z tym zrobić

b) ciocia Zdzisia to jednak suka, tylko wszyscy w rodzinie udają, że ją lubią

c) nie macie pojęcia, jak miał na imię ten koleś, obok którego obudziliście się dziś rano

Nie jestem pruderyjna, nie mam zwykle zahamowań. Ale litości – naprawdę nie chcę być przymuszana do słuchania detali na temat czyjegoś życia. Jest to tym bardziej krępujące, że każdy w pomieszczeniu musi udawać, że w zasadzie to wcale nie podsłuchuje, a jednocześnie oczywiście, że podsłuchuje, bo rozmawiający z reguły drze się, jak tylko może. Odbieranie telefonu w zamkniętych pomieszczeniach w miejscu publicznym jest niegrzeczne i jest wyrazem złych manier. Nie zmuszajcie innych do uczestnictwa w Waszych telefonach. I obiecuję – jeśli tylko dzwoniący do Was nie ma do przekazania sprawy życia i śmierci, to ten telefon może zaczekać przez 15 minut.

Zwracanie uwagi nie swoim dzieciom

Można powiedzieć, że na razie wprawiam się w tej kwestii, jako że mam psa. Biorąc pod uwagę, jak potrafią mnie jednak zdenerwować obcy ludzie próbujący wychowywać (oczywiście, że niesfornego i rozbrykanego, ale ośmiomiesięcznego) szczeniaka, to istnieje szansa, że kiedy będę mieć dzieci, wdam się w pyskówkę z pierwszą osobą, która spróbuje mi wychowywać dziecko. Zwracanie uwagi nieswoim dzieciom jest niegrzeczne i podważa kompetencje wychowawcze jego rodziców. Co więcej, jeśli dziecko zachowuje się źle – mam na myśli małe dzieci, to prawdopodobnie dlatego, że rodzice go czegoś nie nauczyli albo dziecko rodziców nie posłuchało. Co nie zmienia faktu, że uwagę powinniśmy zwrócić rodzicom dziecka, a nie samemu dziecku. Przy czym – nie róbmy tego w pretensjonalny sposób, bo chyba nie ma nic gorszego niż zwracanie uwagi w sposób, który wręcz ocieka pogardą.

Co do starszych, więcej rozumiejących dzieci, to zwrócenie mu uwagi ma już szansę odnieść oczekiwany skutek.

Siadanie na innym miejscu niż to, które oznaczone jest na bilecie

Co jakiś czas, kiedy idę do kina, teatru albo na mecz, mam okazję uczestniczyć w gorących krzesłach. Przychodzę z biletami, moje miejsca okazują się być zajęte, uprzejmie proszę o ich zwolnienie i wtedy się zaczyna. Pan z 4a powinien siedzieć na 4f, gdzie siedzi już siedmioosobowa rodzina, która miała być w innym sektorze, ale tu lepiej widać, na miejscach 5-15 panuje rozgardiasz, bo każdy siadał, gdzie mu wygodnie, a do tego wszystkiego przychodzą 3 nowe osoby z biletami o numerach 6, 10 i 12. To zdarzenie ma miejsce najczęściej na imprezach sportowych. I zwykle chodzi o lepszy/gorszy widok. Nie zawsze wiemy przy kupowaniu biletów, gdzie dokładnie znajduje się nasz sektor. Jednak podsiadanie kogoś innego, kto miał więcej szczęścia/zapłacił więcej za bilet jest nie tylko niegrzeczne, ale i irytujące.

Jakie jeszcze zachowania dorzucilibyście do listy często nieprzestrzeganych manier? :)